Het einde nadert zienderogen en de dagen vliegen hier voorbij.....
Het gaat er dus zijn, het einde dus, voor ik het wel en goed besef... Maar, kop op zeg ik dan tegen mezelf. Want ik heb hier nog uuuuuuuurreen om hier nog veel te doen in de stad, te babbelen tot kot in de nacht met Claudia, samen te koken met onze hele kliek of gewoon genieten in mijn kamer als ik alleen ben. Het heeft me deugd gedaan deze ervaring. Nieuwe connecties en mensen leren kennen en ook zoveel over de wereld geleerd door de vele culturen en nationaliteiten aanwezig. Het was PRACHTIG, een ander woord kan ik er niet voor vinden. Het is zulk een leuke ervaring om dag in dag uit met een leuke benden samen te leven in Amsterdam. Dit snakt alvast naar veel meer! Verre reizen maken, misschien een buitenlandse stage in Kopenhagen,... ik zit nog boordevol ideeën.
Er hangt hier een rare maar speciale sfeer. Verhalen over ons als vrienden worden bovengehaald, we brainstormen over hoe we een 'memoires-item' kunnen maken voor iedereen en vooral iedereen maakt duidelijk aan elkaar hoe leuk we het vonden om elkaar te leren kennen hebben. Leuk, echt leuk.
Omdat het de laatste week is hebben we nog een aantal musea afgegaan, zoals het Tassenmuseum, het seksmuseum of het wetenschappelijk mueseum Nemo (vergelijkbaar met Technopolis bij ons in Belgiëland). Ik heb vorige week ook met verjaardag gevierd. Heel erg leuk! Ze hebben mee uit brunchen genomen in de 'Pain Quotidien', de keuken versierd, met 11 man gaan eten in mijn lievelings thais restaurant om vervolgens in de avond een feestje te houden in ons nest, namelijk mijn keuken op het 11de verdieping van het groene gebouw in Uilenstede! Haha :p Ik ben er trots op wat ik heb gekregen hier op Erasmus, van een leuke kamer tot leuke mensen leren kennen.
Gisteren zijn we naar de film gegaan, de Pathé noemt de Kinepolis hier. We kozen de film 'The Help'. Het gaat over een rakende waarheid, namelijk die van de zwarte nanny's in de blanke gezinnen in Amerika in de jaren '70. Het bestaat nog steeds, daar niet van. Maar het laat zien hoe ze in die tijd weinig kennis hadden omtrent de andere cultuur en ze gewoon als 'andere mensen' beschouwden. Zo toont men in de film dat er aparte toiletten buiten worden gebouwd voor de nanny's omdat ze 'rare ziekten' hebben en dus niet hun toilet mogen gebruiken. Een blanke schrijfster uit de stad Mississipi besluit de benadeelde groep een stem te geven door hen te interviewen en er een anoniem boek over te schrijven. Rakend en heel mooi weergegeven! Een aanrader, vooral voor de vrouwen onder ons ;)
Ziezo, toch een kleine update weer. Zo weten ze in het thuisfront weer dat ik nog steeds leef! :D Tot snel vrienden!
Roos
